Rood-witte verdedigers solliciteren voor een plaats op de Mondiale
Mechelen — Eer de talrijk aanwezige burgers goed gezeten waren, had de man die voor zijn handen een gouden schoen kreeg, al een keer of vier getoond waarom men hem in de betere kringen een wereldkeeper noemt. Hans-Peter Lehnhoff alleen voor Preud'homme, H.-P. Lehnhoff met een moordende vrijschop pal onder de deklat, Nico Claesen op aangeven van Rudi Smidts in de rechthoek en de herboren Frans Van Rooij met een verrassende hoekschop? Het eindigde allemaal op de vuisten, de benen of op het lichaam van nationale doelman.
Het mocht een wonder heten dat R.A.F.C. in die periode niet op voorsprong geraakte. Op een lange pass van Frans Van Rooij ging Clijsters met het hoofd in de fout, Nico Claesen stormde opnieuw naar de Mechelse kooi. Preud'homme flitste de kleine tegemoet en die tilde de bal over de balk. Het tempo lag enorm hoog. Bruno Versavel, Wilmots en De Wilde werkten zich uit de naad, maar de counters van de regionale vrienden bleven aartsgevaarlijk. Even leek het erop alsof Patrick Versavel, op aangeven van Emmers, op weg was naar de opningstreffer maar ook Ratko Svilar stond niet te dromen. Kort voor de pauze zat het spel op de wagen. Wilmots wrong zich tussen het duo Smidts-Broeckaert in uitstekende positie, maar vlak voor afdrukken tikte de bijspringende Patrick Schrooten het steunbeen van de plaatselijke aanvaller opzij. Wilmots voor dood neer, preutelaars in beide kampen, rood voor Patrick Schrooten en terecht geen strafschop voor KVM.
De tweede helft begon met een solo van Bruno Versavel die uiteindelijk met reddende engel Ratko Svilar en Geert Emmerechts twee gekwetsten achterliet. Ratko Svilar moest met een open vleeswonde worden afgevoerd. Wim De Coninck mocht na lange afwezigheid terug in het doel dat hij begin dit seizoen zo schitterend stond te verdedigen. De wedstrijd werd steeds boeiender. KV Mechelen zat durend in de buurt van het Antwerpse zestienmetergebied, maar de tegenstand van de Sinjoren was fenomenaal. Nico Broeckaert speelde zijn beste wedstrijd van het seizoen. Aan Geert Emmerechts en Rudi Smidts had hij trawanten die met een knipoog richting tribune solliciteerden voor een betrekking bij de bond. Wim De Coninck blonk meteen uit. KV Mechelen legde een bewonderenswaardige fysieke paraatheid aan de dag. Bij R.A.F.C. was men tevreden met de wissel P. Versavel - Ohana, die duidelijk niet klaar was voor de job zodat het na rusten opnieuw tien tegen tien werd (Roger Vlemings - GvA - 12/03/1993)
Een hoge score zonder doelpunten
Mechelen. — De ingang van het stadion Achter de Kazerne was zaterdagavond niet voor iedereen gemakkelijk te bereiken. Heel wat barricades en rijkswachtcontroles versperden voorheen makkelijk te vinden oorden. Ergens een eind uit de buurt had een linke zakenjongen het goed bekeken. Het beschilderde parkingbord hing duidelijk binnen oogbereik van de verloren gereden voetballiefhebber, de huurprijs was kennelijk weggewaaid. Bij het verlaten van dat pand, moest de bestuurder telkens 100 frank neertellen, daar waar dat een paar windvlagen eerder nog voor 25 frank kon. Maar ja, het zal zo moeten zeker. Wie met zoon of dochter KV Mechelen-AC Milaan vanuit de kleine Heizeltribune heeft bekeken, was ook 4.400 ballen armer.
Je kan de Maneblussers echter niet verwijten dat ze geen waar voor hun geld geven. Na de propagandamatch tegen Van Basten en co, kon opnieuw worden genoten van een van de spannendste wedstrijden van het seizoen. Deze keer wel met veel dank aan de bezoekers, De machtige opening van een ontketend R Antwerp FC, het onafgebroken beuken van de Kaveërs na de uitsluiting van Patrick Schrooten en daar doorheen geweven een onuitgegeven aantal hoogstandjes, het cijferde. Frans van Rooij, weer helemaal de oude, vloerde Rutjes en Ohana met het voor een tegenstander zo ontmoedigende 'bruggetje'. Niemand krijgt 'm graag door de benen geschoven. De Wilde vocht, eerst met Wim Kiekens daarna met Patrick Van Veirdeghem, hitsige maar leuke duels uit. Nico Broeckaert trok alle registers open: de man met het hoofd en de benen, letterlijk en figuurlijk.
Bruno Versavel scoorde na de verwoede pogingen tegen AC Milaan ook nu niet, maar hij bevestigde al het goede wat ooit van hem werd gezegd. Het drieluik Preud'homme, Ratko Svilar, Wim De Coninck stond om beurten met heerlijke tijgersprongen en met frisse reflexen fantastisch te keepen. Het gejammer dat na een Europese bekerwedstrijd al eens de kop durft opsteken, als zouden die midweekmatchen niet verteerbaar zijn, moet nu maar eens definitief ophouden. Hier werd bewezen dat voetballers atleten, zijn die een stootje kunnen verdragen. De vlam die vanaf de eerste minuut in KV Mechelen-R.A.F.C. insloeg, werd alsmaar aangewakkerd. We gaan morgen eens kijken, misschien is ze nog niet gedoofd (Roger Vlemings - GvA - 12/03/1990).
Uitspraken
Antwerp-clubdokter Boghemans: "Verder spelen was onmogelijk voor Ratko Svilar. De vleeswonde, net onder de knie, diende op vier plaatsen te worden gehecht."
Hans-Peter Lehnhoff: "Spijtig dat we deze instelling niet tegen 1.FC Keulen toonden. Dan had er wellicht meer ingezeten tegen mijn gewezen ploeg."
* Frans van Rooij: "Eindelijk zagen jullie nog eens de oude Frans van Rooij. Ik heb deze week voor mezeif eens rustig alles op een rijtje gezet en mijn gedachten in de positieve richting gedraaid. Het resultaat hebben jullie gezien."
* Patrick Schrooten: "Dit is de eerste rode kaart uit mijn loopbaan. En dat terwijl ik Wilmots amper raakte. Ik had overigens nooit verwacht dat de scheidsrechter rood zou geven. Gelukkig legde hij de bal niet op de stip."
* Geert Emmerechts: "Het is een zaligheid met Nico Broeckaert in je rug te spelen. Dan heb je het gevoel dat je iedereen aankunt. Wat het resultaat daarvan is heb je vandaag wel gezien."
* Dimitri Davidovic: "Na de eerste helft hadden wij al met 0-2 moeten voorstaan. We kregen echter ook een schoolvoorbeeld van hoe een scheidsrechter een topwedstrijd naar de knoppen kan fluiten. Die rode kaart voor Patrick Schrooten was volkomen onterecht. Met tien rood-witten tegen de elf spelers die AC Milaan deden bibberen, hebben toch nog stand kunnen houden. Dat is natuurlijk magnifiek. Daarom geef ik een pluim aan al mijn spelers. Indien we zo spelen tegen 1.FC Keulen is alles mogelijk." (GvA - 12/03/1990)
"Hopelijk hoor ik er nu opnieuw bij" (Wim De Coninck)
Mechelen — De doelmannen speelden een belangrijke in KV Mechelen-R Antwerp FC. Alle drie. Dat niet gescoord werd, is immers voor een groot deel aan hen te danken. Preud'homme kreeg voor de aftrap z'n tweede Gouden Schoen en bewees dadelijk bij een drietal fases waarom. Overbuur Ratko Svilar mocht ook een paar knappe reddingen op z'n naam schrijven. Toen hij zich in de voeten van doorgebroken Versavel wierp, liep dat minder goed af. 'Ouwe taaie' werd afgevoerd met een wonde onder de knie. Meteen kon Wim De Coninck voor het eerst sinds 21 oktober vorig jaar weer van eerste klasse proeven.
In de derby R Antwerp FC-KFC Germinal Ekeren was destijds ongeveer een uur gespeeld toen Wim De Coninck een voorzet uit de lucht wou plukken en daarbij ongelukkig neerkwam. Hij werd, net als Ratko Svilar zaterdag, met een draagberrie afgevoerd. Een eerste diagnose bevatte al onmiddellijk slecht nieuws voor de West-Vlaming: afgescheurde ligamenten in de linkerschouder en meer dan drie maanden inactiviteit. Net in een periode dat hij wekelijks tot de uitblinkers van het Antwerpelftal behoorde en zich zelfs in de belangstelling van (toen nog) Walter Meeuws wilde spelen. Daar mocht hij na die zaterdag in oktober dus een kruis over maken.
Hij had bovendien af te rekenen met een dubbele handicap: een schouder is vooral voor een keeper een erg belangrijk liclpamsdeel, hij twijfelde bijgevolg zelfs even of hij ooit nog wel zou kunnen spelen. Bovendien is een doelman in tegenstelling tot een veldspeler uiteraard slechts op één plaats inzetbaar. Wim De Coninck kon dus, toen hij fysiek toch weer in orde was, enkel rekenen op een mindere periode van z'n vervanger, de 40-jarige Ratko Svilar.
Die periode kwam er echter niet: 'papa' Svilar bleef de goede prestaties opstapelen. Enkel door een blessure van de Joegoslaaf kreeg Wim De Coninck zaterdag dus de kans waarop hij inmiddels al weer een tijdje op de bank zat te wachten.
Hij greep ze letterlijk met beide handen. Zo hield hij met knappe reflexen Bruno Versavel (tweemaal), Albert en Clijsters van een waarschijnlijk beslissend doelpunt. Toch kon je moeilijk beweren dat hij na afloop van de felbetwiste topper echt 'overliep' van vreugde. "Ik zou liever niets zeggen", begon hij. "Ja, ik heb een paar ballen tegengehouden. Ja, ik ben tevreden. Weten jullie nu genoeg?" Gauw werd de vroegere Waregem-doelman iets spraakzamer. "Ik heb inderdaad een donkere periode achter de rug. Vooral het feit dat ik na die operatie lange tijd niet veel mocht en kon bewegen deed pijn. Kom, ik ben nu weer fit, dat is het belangrijkste. Het enige dat ik aan die pechhistorie heb overgehouden, is dit litteken hier."
Is alle leed inderdaad geleden? "Ach, soms voel ik wel nog iets Dat verschilt gewoon van dag tot dag, de ene keer niets, dan weer wel. Het is eigenlijk logisch na zo'n operatie, dat ik af en toe nog wat pijn heb aan de schouder. Ik denk er ook nog wel eens aan. De schrik heb ik inmiddels al een poosje overwonnen: ik kan nu weer voluit trainen. Doe ik dus ook."
Beloften •
Aan de manier waarop Wim De Coninck inviel, kon je merken dat hij gewoon klaar was om z'n plaats in het doel opnieuw in te nemen. Het moet toch geknaagd hebben, daar op die bank? "Ja, ik ontken niet dat ik ongeduldig werd, dat ik veel liever zou spelen dan langs de lijn te moeten toekijken. Ook ik kon nu eenmaal niet om het feit heen dat Ratko Svilar geregeld met een paar exploten uitpakte. Hij heeft die ganse periode knap gespeeld en is trouwens gewoon een hele goeie doelman. Anders mag je geen tien keer het doel verdedigen van je nationale ploeg. Ik wachtte wel vol ongeduld op m'n kans, maar dat het nu zo moest gebeuren, neen, dat liever niet: niemand mag een andere speler een blessure toewensen."
"Toch is het niet plezant, als je daar nagelbijtend op die invallersbank moet zitten. Dat was bij mij opnieuw het geval sinds de eerste wedstrijd na de winterstop tegen KSC Lokeren. In feite is het vooral in de periode dat je zelfs dat nog niet kan, echt moeilijk: dan hoor je er helemaal niet meer bij. Ik keek dan wel op televisie naar m'n ploegmaats als ze een Europacup-match speelden, maar dat lijkt dan allemaal zo veraf. Kijk, toen Preud'homme vorig jaar een tijdje buiten strijd was en Drouguet, z'n vervanger, in een wedstrijd drie goals moest slikken, zei iedereen: "'tja, met Michel zou zoiets niet gebeurd zijn. Hopelijk komt ie snel weer terug. Nu vroeg echter vrijwel niemand zich af hoe het gesteld was met Wim De Coninck. Ook al omdat Ratko Svilar daar geen aanleiding toe gaf."
Het spreekt vanzelf dat Wim De Coninck zijn plaats onder de lat nu niet onmiddellijk opnieuw zal moeten afstaan. Dat kan hij alleen door te blijven presteren, op training en tijdens de wedstrijden. Na z'n operatie speelde hij om competitieritme op te doen, eerst twee keer met het beloftenelftal. "Het is gelukkig bij die twee keer gebleven, want het is toch daar niet dat een doelman als ik zich kan bewijzen." (Koen Van Den Daele - GvA - 12/03/1990).
|
