Geen orgelpunt, maar toch ook winnaars
In de heilige voetbaltempel van Wembley heeft R Antwerp FC geen orgelpunt kunnen plaatsen op een schitterende en onvergetelijke Europabekercampagne. R.A.F.C. kwam helaas meer gehandicapt aan de aftrap dan de 20.000 meegereisde supporters vermoedden. Hans-Peter Lehnhoff had de vorige dag de training moeten verlaten met een rugletsel en speelde met een inspuiting. In zulke wedstrijd moet je echter topfit zijn om boven de ploegmaats uit te stijgen. Dat was dus niet het geval. In de tweede plaats ging Stewan Stojanovic op enkele beslissende ogenblikken in de fout in zijn strafschopgebied. Dragan Jakovljevic was een vol uur onbestaande. Bovenal gebiedt de eerlijkheid ons te bekennen dat AC Parma gewoon een betere ploeg was dan de rood-witten en dat is niet zo verwonderlijk van een elftal dat meedraait in de top van het Calcio.
Dat bleek al vlug. Rudi Taeymans mocht zich dan wel weren als een leeuw en Rudi Smidts mocht Brolin stevig in de greep hebben, achteraan diende alle hens aan dek geroepen om de gevaarlijke Melli af te stoppen. In de 9e minuut moest Stewan Stojanovic al naar de benedenhoek om een kopstoot van de Parmazaan uit het doelvlak te slaan. Uit de daaruit voortvloeiende hoekschop duwde Stewan Stojanovic de bal met de vingertoppen in de voeten van Minotti en die scoorde in één tijd (0-1). Twee minuten later zinderde het stadion van geestdrift toen Alex Czerniatynski, Francis Severeyns listig vrijspeelde en de Cisse overhoeks Ballotta versloeg (1-1). Opnieuw een wedstrijd dus, al waren de Italianen meester in het middenveld en moest R.A.F.C. met man en macht verdedigen. In de 30e minuut kreeg rood-wit een tweede opdoffer. Stewan Stojanovic geraakte niet bij een verre voorzet van Osio, Melli kopte de 1-2 op het bord. R.A.F.C. kreunde onder de mokerslag en mocht van geluk spreken dat vlak voor de rust een doelpunt van Melli (ten onrechte) werd afgekeurd wegens buitenspel.
Ook na de rust ging het Melli-festival door. Eerst schoot hij, met Didier Segers aan de trui, voorlangs. Onmiddellijk daarna kwam hij weer alleen voor Stewan Stojanovic, maar miste nipt de bal. Toen hij even later weer iedereen achter zich liet, moest Stewan Stojanovic onvervaard in de voeten. Het was pompen of verzuipen voor de Antwerpdefensie. Didier Segers en Nico Broeckaert hielden er een gele kaart aan over. Voetbal blijft voetbal! Twintig minuten voor tijd kopte Wim Kiekens bij een Antwerphoekschop rakelings naast. Ja, als die erin gaat, dan beleefden we misschien een nieuwe R Antwerp FC-Spartak Moskou! De spanning duurde tot vier minuten voor tijd. Cuoghi op (of net over ?) de rand van het buitenspel legde de 1-3 vast. Verdiend, zeker verdiend, dat vonden ook de 20.000 Antwerpsupporters.
Tot lang na het eindsignaal bleven ze zingen en ze juichten de Italianen bij hun ereronde (Parma kwam de beter eerst aan de Antwerpsupporters tonen!) stormachtig toe. Ontroerende sportiviteit van de Antwerpsupporters, die grote waardering oogstten bij de UEFA en die zich ten aanschijn van heel Europa, waardige ambassadeurs van de Scheldestad toonden. R. Antwerp FC won dus niet de beker, maar ergens waren we toch ook winnaars (W.V. - Antwerp Clubblad)!
Het Italiaanse voetbal maakt zich op voor de tweede 'grand slam' in drie jaar. AC Parma zette gisteravond op de gewijde grasmat van Wembley de toon. Juventus zal volgende week de klus afmaken tegen Borussia Dortmund, over twee weken kan AC Milan tegen Marseille de derde Europese beker binnenhalen. R.A.F.C. kon het sprookje dus niet afmaken. De Europacup winnen, bleek te hoog gegrepen.
Ondanks de steun van 20.000 fans moesten de helden van de Bosuil hun meerdere erkennen in het niet echt briljante maar sterke AC Parma van Georges Grün. R.A.F.C. hoeft niet teleurgesteld te zijn. De eindstrijd was misschien een afknapper, maar deze Europese campagne blijft een unieke gebeurtenis in de geschiedenis van de club met stamboeknummer 1. De nederlaag van gisteravond betekent dat het seizoen nog niet voorbij is voor roodwit. Zondag moet thuis tegen Club Luik de vijfde plaats in de competitie veilig gesteld worden. Het is de enige mogelijkheid om alsnog een toegangsbewijs af te dwingen voor een dertiende Europese jaargang.
Wembley was vrij aardig versierd en er werd meer Antwerps gesproken dan op de Meir. Grün en H.P. Lehnhoff waren net op tijd opgelapt, al was daar voor beiden wél een inspuiting voor nodig. De Colombiaan Asprilla zat zoals verwacht op de bank. AC Parma bleek hem bij deze gelegenheid niet echt nodig te hebben. Het vriendenclubje van Walter Meeuws was onder de indruk van de omstandigheden en de belangrijkheid van het duel. Rood-wit liep aanvankelijk achter een ongrijpbare bal aan en de vroege treffer van Minotti leek een snel einde voor de liefdevolle kleuren in te luiden. Totaal onverwacht trok het olijke duo Czerniatynski-Severeyns de trukendoos open. De specialisten van de onverwachte acties en onmogelijke doelpunten tekenden onder hun tweeën een combinatie vol klassieke schoonheid uit.
De gelijke stand bracht meer evenwicht in het spelbeeld. AC Parma opteerde voor de trage opbouw. R.A.F.C. koos sneller de diepte. Dat gebeurde echter te weinig, omdat de laatste lijn onverzorgd uitvoetbalde en Hans-Peter Lehnhoff te veel moest blijven hangen om de afweer een handje toe te steken. R.A.F.C. kon slechts gedurende een kwartier de indruk wekken een echte partij te zijn voor de Italiaanse bekerhouder. AC Parma bewees technisch meer in huis te hebben en klom bovendien op een goedkope manier voor de tweede keer op voorsprong. Stewan Stojanovic tastte volkomen mis bij een hoge voorzet. Het was al de tweede blunder van de enige Antwerpspeler die een Europacup op de kast heeft staan. Ook bij de eerste Parmezaanse treffer was zijn luchtwerk onvoldoende. Die tweede goal kwam hard aan voor de Bosuil-boys. Ze schoten op alle vlakken te kort en zagen in het zicht van de rust alle kleuren van de regenboog. Niemand gaf nog een Parmaham voor de kansen van roodwit, dat blij mocht zijn dat de lijnrechter in de knoop lag met de buitenspelregel en een derde Italiaans doelpunt onterecht verbeurd verklaarde.
Walter Meeuws slaagde er tijdens de pauze niet in het zelfvertrouwen weer op te vijzelen en rood-wit begon paniekerig aan de tweede speelronde. Parma voelde zich zo gerust dat Grün steeds vaker voorin verscheen. R.A.F.C. zag af en kon alleen hopen op nog een onnavolgbare inval van Severino of Czernia. Het tweetal werd echter nauwelijks of slordig aangespeeld. Het middenveld was nergens. H.-P. Lehnhoff was niet helemaal fit, slechts een schim van de wervelwind die de voorbije maanden over de Belgische velden raasde. Dragan Jakovljevic hobbelde amechtig achter de feiten aan en werd naar de kant gehaald. Achterin had rood-wit het evenmin breed. Rudi Smidts beleefde hachelijke momenten met Brolin. Gelukkig konden Rudi Taeymans en Nico Broeckaert geregeld een voetje dwars zetten. R.A.F.C. viel te licht uit voor dit team uit de top van het calcio.
Een oneer is dat niet. Het grote kwaliteitsverschil dat gisteravond tot uiting kwam, maakt duidelijk hoe sterk de Antwerpenaars de voorbije maanden en vooral in de halve eindstrijd tegen Spartak Moskou, presteerden. De winst van AC Parma tegen R.A.F.C. betekent ook dat ons land volgend seizoen slechts vijf en geen zes Europese deelnemers telt (François Colin - Het Nieuwsblad).
R Antwerp FC legt duimen in finale Europese Beker - Eén blije Belg op Wembley
LONDEN - Er was slechts een echt blije Belg gisteravond na de finale van de Europabeker voor bekerwinnaars in Wembley: Georges Griin, verdediger bij Parma. R Antwerp FC verloor met 3-1 van Parma AC. De overwinnning van het Italiaanse topteam was verdiend, de mannen van Walter Meeuws konden het Wembley-stadion met opgeheven hoofd verlaten.
Na de match zal niemand kunnen zeggen dat R.A.F.C. niet de supporters heeft die het verdient. De twaalfde man steunde zijn ploeg onvoorwaardelijk en aanvaardde de nederlaag sportief. Een staande ovatie voor R.A.F.C. en een hartelijk applaus voor Parma AC. Het avondje Wembley werd een onvergetelijk voetbalfeest zonder het minste probleem. De Engelse politie sprak in lovende woorden over de sportivtiteit van alle supporters. Trainer en spelers dankten na afloop de duizenden supporters die zich voor en tijdens de match voortreffelijk gedroegen. In het Brusselse stadscentrum deden zich na afloop van de wedstrijd in de omgeving van de Beurs en de Munt lichte relletjes voor: een paar honderd hoofdzakelijk Italiaanse supporters beschadigden er een voertuig, speelden kat en muis met rijkswacht en politie, maar dropen vlug of bij het zien van de nogal massaal opgerukte ordediensten.
Vanaf een uur of tien 's morgens maakte een rood-witte vloedgolf zich meester van de Londense binnenstad. Tot hun grote teleurstelling weigerden de Britse pubs ze aanvankelijk toegang. Toen later bleek dat de rood-witten wel blaften, maar niet beten, openden sommige exploitanten toch onder luid gejuich hun deuren. De souvenirverkopers brachten sjaals aan de man, voor de helft rood-wit en voor de helft geel-blauw geschilderd.
Rustig
De buurt rond Trafalgar Square werd ingepalmd door rood-wit. Enkele duizenden Antwerpenaars koesterden zich met een pintje in het zonnetje rond het standbeeld van Nelson. De bijeenkomst van uitgelaten supporters liep nooit uit de hand, ook dank zij het slimme optreden van de plaatselijke bobby's. "Ze hielden vanop een afstand een oogje in het zeil en zouden pas ingrijpen als het nodig was. De Antwerpse politie doet precies het omgekeerde", vonden de supporters. De bobby's moesten slechts twee keer ingrijpen. EEn eerste keer toen een supporter in het water dook en probeerde op de hoge kelkvormige fontein te kruipen, waarvan twee jaar geleden een fuifnummer te pletter stortte. Een tweede keer toen een dronken punkster plots in haar blootje door de menigte huppelde.
Toen de supporters omstreeks half vijf met de metro naar het stadion trokken, hadden ze al een mooi feestje achter de rug. "Of R.A.F.C. nu wint of niet, deze unieke trip had ik voor geld willen missen", klonk het overal (Steven De Foer - Het Nieuwsblad - 13/05/1993).
|
- 37' 