Telegram
Deurne— De wedstrijd start zoals een strovuurtje dat pleegt te doen: met een hevige opflakkering, maar daarna nauwelijks nog gloed. De eerste Antwerpaanval levert al dadelijk de openingstreffer op. Na een ren over rechts slingert Wim Kiekens de bal precies tussen doelman De Koeyer en libero Veyt in, het duo stort zich op het ronde ding, waarbij Veyt zijn doelman zwaar aan het hoofd raakt. Czernia kan simpeltjes scoren. R Antwerp weet het psychologische voordeel echter niet uit te buiten. Integendeel, KSC Lokeren eist veldoverwicht op, zonder veel dreiging echter.
Toch moet Cisse Severeyns een kopbal van Jacobs van de lijn vegen. Na een hoekschop tekent Samson de verdiende gelijkmaker aan. De stilte die daarop volgt wordt even doorbroken door een doorkopper van Hans-Peter Lehnhoff die net naast het doel terecht komt, maar vlak voor de rust slaat dan toch de vlam in de pan. In een verwarde fase waarbij de bal door Bosmans van de lijn weggekopt wordt, bewijst Czernia nogmaals wat voor een opportunist hij is. Geen minuut later blinkt de 3-1 op het bord nadat Cisse Severeyns ideaal het straatje ingestuurd is door Lehnhoff. Nog voor Goethals tot koffiedrinken besluit moet Lokerens derde doelman Tonnelier nog tweemaal tussenkomen: op een poging van Wim Kiekens en bij een vrijschop van Kari Ukkonen.
De eerste tien minuten na de herneming kruipt R.A.F.C. door de onmondigheid van KSC Lokeren driemaal door het oog van de naald. De Raeve vindt Wim Kiekens op de lijn nog op zijn weg. Taibi besluit een wandeling langs Nico Broeckaert en Rudi Taeymans op de uitgelopen Ratko Svilar. In de slotminuten vallen R.A.F.C. nog een drietal kansen voor de voeten, maar bij een vrijschop van H.-P. Lehnhoff en een doorbraak van Czernia doet Tonnelier wat van hem verlangd wordt. Wanneer Willy Vincent de 19-jarige toch uitspeelt, start Veyt als ultieme redder in de nood op de lijn (B.R.H. - GvA - 23/11/1992).
Twee minuten wakker, achtentachtig wenen
Deurne — Zijn ze nu great of toch veeleer old, de Great Old van de Bosuil? Dag op dag een maand voor het afwerken van de dertiende speeldag was van die sluipende twijfelvraag niet het minste spoor te bekennen toen de rood-witte elf van Walter Meeuws een gouden Weense pracht-en-praal-bladzijde in het clubdagboek bijschreven. Sedertdien is het al droefenis in de van nature toch al mistroostige betonnen kuip in Deurne. Dat veranderde niet tijdens een druilerige voetbalavond tegen een met een afwerkingsproblemen kampend KSC Lokeren, al wees het scorebord ditmaal in tegenstelling tot de competitiewedstrijd tegen RWDM en de Europese ontmoeting met Admira Wacker Wenen wel winstcijfers aan voor rood-wit. Die waren echter hoofdzakelijk te danken aan twee minuutjes wakker zijn vlak voor de rust, voor het overige was het zes kwartier stilletjes wenen...
Hoe is R.A.F.C. er toch in geslaagd om binnen een zo kort tijdsbestek van het ene uiterste in het andere te vallen, van een geheel dat zich met een opgemerkte 2-4 uitoverwinning bij Admira Wacker een plaats in de Europese kwartfinales verzekerde tot een stelletje voetballers dat een wedstrijd naast, maar niet met mekaar volmaakt? Laten we wel wezen, wat rood-wit zaterdagavond opdiste, was niet bepaald fraai om zien. Doelman Ratko Svilar die zijn scherpe reflexen kwijt lijkt te geraken, een verdediging die met haken en ogen aan mekaar hangt, een middenveld waarin H.-P. Lehnhoff niet de helft van het rendement van vorig seizoen bereikt en dat daardoor nauwelijks lijn in de acties krijgt, een voorlijn die slechts van flitsen leeft, waarvan er drie opportunistisch in een doelpunt omgebogen konden worden.
Een garantie op voile puntenwinst boden die lange tijd niet, omdat de Antwerp-elf na de rust ondanks een twee doelpunten voorsprong opnieuw met een angstcomplex het veld opstapte en het Admira-spook de kans gaf weer eens rond te waren. Net als in de Europese wedstrijd vielen er ook nu openingen naar het doel van Ratko Svilar toe. De Wieners waren Wacker, het onmondige KSC Lokeren niet. "Wij kunnen de nul niet houden", keek Walter Meeuws het gerommel in zijn verdedigingsgordel met lede ogen aan. "Defensief spelen heeft dan ook niet de minste zin met deze ploeg. Wij moeten spelen om een keer meer te scoren dan de tegenstander. De oorzaken van dit onwaarschijnlijk zwakke spektakel? Ik ken ze, maar ik ga ze hier niet hardop uitspreken."
Zullen wij het maar in de plaats van de rood-witte sportieve baas doen, die zaterdagavond duidelijk zijn voorzitter niet voor het hoofd wilde stoten. "Deze groep speelt boven zijn mogelijkheden", liet Meeuws in het verleden meer dan eens horen. "Zonder versterking kan het niveau van einde vorig seizoen niet behouden blijven." Het lijkt er wel op dat het grote gelijk van de rood-witte sportieve baas langzaam, maar zeker op het veld doorschemert...
Afwerking
R.A.F.C. bleef overeind bij de genade van Lokeren, dat behoorlijk combineerdeen tot het aan de rand van het strafschopgebied kwam. Vanaf daar liep het steevast mis. "Dat is een gekend probleem", zuchtte trainer Anthuenis, die, net als iedere neutrale toeschouwer, in zijn ploeg minstens de evenknie van de wedstrijdwinnaar zag. "We kijken op de buitenlandse markt uit naar een spits. Namen wens ik niet dadelijk te noemen, maar het klopt dat de Luxemburger Robby Langens, die momenteel geen speelgelegenheid krijgt bij zijn Franse club, op het kandidatenlijstje figureert." Reden om tevreden te ogen had Anthuenis niet echt, toch mocht hij zich gelukkig prijzen dat hij zich vlak voor de wedstrijd nog bedacht had.
Oorspronkelijk had hij drie veldspelers op de bank geplaatst, maar vanwege het regenweer en de risico's dat dat inhield liet hij in laatste instantie derde doelman Bart Tonnelier naast zich plaats nemen. Een ingeving waarmee dame fortuna gemoeid was, want al na drie minuten moest Tonnelier tussen de palen toen eerste keuze De Koeyer zwaar in botsing kwam met Veyt en met een diepe hoofdwonde afgevoerd werd. Negen hechtingen waren nodig om de blessure te helen. Na de wedstrijd verscheen De Koeyer alweer in de kleedkamers, maar allicht moet hij tien dagen op non-actief gesteld worden om infecties te vermijden (Bruno Hoeben - GvA - 23/11/1992).
"Het bibberen moet eruit"
Deurne — Trainer en spelers zongen zaterdag in het Antwerpkamp allemaal hetzelfde liedje met een orn de haverklap weerkerend refrein. "Het voornaamste is en blijven de twee punten". Het was de rood-witten echter aan te zien dat zij zich in hun binnenste diep schaamden voor de nieuwe weinig hoogstaande prestatie die zij tegen KSC Lokeren op de grasmat hadden gebracht.
Kapitein Rudi Smidts, die traditioneel als laatste onder de douche vandaan kwam, schudde het hoofd en had geen antwoord op de vraag waarom het alweer niet "draaide" zoals verwacht werd. De ploeg had nochtans alle troeven in handen om er een rustige avond van te maken. Met een voorsprong van twee doelpunten bij de rust, hoefde men het zaakje immers alleen nog maar te controleren. Toch gaf de Great Old vlak na de hervatting twee scoringskansen weg waardoor de zege op de helling had kunnen komen te staan. "Gelukig heette de tegenstander dit maal KSC Lokeren en niet Admira Wacker", filosofeerde Rudi Smidts.
Wim Kiekens, die nog steeds hinder ondervindt van zijn buikpieren en zaterdag met een inpuiting speelde, had evenmin een verklaring voor de ronduit slechte tweede helft. "We zijn onbewust bang en trekken ons onnodig terug, met gevolg dat de verbinding met de aanval wegvalt. We mogen van geluk spreen dat KSC Lokeren inzake afwerking niet bij de pinken was, zoniet had het nog slecht kunnen aflopen."
Voor Hans-Peter Lehnhoff was het belangrijkste dat de twee punten op de Bosuil bleven, maar ook de Duitser gaf toe dat de manier waarop gewonnen werd alles behalve schitterend was. "Maandag moeten we nog maar eens praten en proberen te analyseren wat er nu weer fout is gegaan. We konden ons nochtans geen beter wedstrijdverloop indenken. Eerst een vroeg openingsdoelpunt, daarna weliswaar de gelijkmaker maar dan vlak voor rust twee treffers waardoor we op rozen hadden moeten zitten. En wat zie je? We komen met schrik opnieuw het veld op voor de tweede helft tegen een ploeg die wel vlot combineert, maar de op een na minst produktieve aanval heeft in eerste afdeling. Tegen zo'n elftal slaat de schrik ons om het lijf. Laat ons echter vooral niet panikeren. De twee punten hebben we beet en volgende week is er weer een andere match. In ieder geval, het bibberen moet eruit. Anders gaan we blijven meemaken wat er in voorgaande thuiswedstrijden als tegen Admira Wacker en KSC Lokeren is gebeurd, dat we zelfs met een voorsprong van meerdere doelpunten niet zeker zijn van de overwinning tot het laatste fluitsignaal heeft geklonken (J.CLA. - GvA - 23/11/1992). |
